Info-magazyn

„Ludzka Pandora” to termin Evana Bailyna. Został stworzony jako robocza nazwa dla wizji wirtualnej sieci łączącej „osoby podobne”, jeśli idzie
o zainteresowania (rodzaj sieci psychograficznej). Taka sieć byłaby przestrzenią umożliwiającą nie tylko kontakt zarejestrowanych osób, ale także wzajemną rekomendację  ludzi, produktów, miejsc. Taka sieć mogłaby też służyć jako platforma umożliwiajaca organizowanie pozawirtualnych spotkań, a ich marketingową wartością dodaną mogłaby stanowić możliwość doskonałego targetowania.
 

Założenia

W założeniu „Ludzka Pandora” działałaby na podobnych zasadach jak „Pandora” [ameryk. serwis muzyczny – Info-Office]. Po wpisaniu w polu tekstowym wyszukiwarki imienia i nazwiska jednego ze swoich znajomych, program, rozpoznawszy tę osobę, pobierałby wszystkie informacje na jej temat – co lubi, czym się interesuje, jaki ma charakter. Po ich analizie i zestawieniu z takimi samymi danymi innych zarejestrowanych osób, na wyjściu zapytania wyszukującego pojawiałaby się lista osób podobnych, zamieszkałych na przykład w odleglości do 25 kilometrów.
 

Motywacje

Marzenie Bailyna o społecznościowym serwisie jest oparte o przekonanie, że działania społeczne i marketingowe są szczególnie efektywne i komfortowe w przypadku osób podobnych, „kompatybilnych” pod względem deklarowanych i rzeczywistych zainteresowań,
a dodatkowo spojonych wspólnym miejscem zamieszkania (osiedlem, miastem, metropolią, regionem). Warto przypomnieć, że z algorytmu „podobnych osób” korzysta Google, polecając swoim użytkownikom miejsca lokalne.

Sama nazwa algorytmu-marzenia – „Ludzka Pandora” nie ma europejskiego wydźwięku pesymistycznego. Nie nawiązuje do obrazu ciekawskiej Pandory, która otwierając puszkę  oddaną jej pod opiekę przez bogów – uwolniła chmurę ludzkich nieszczęść. Nawiązuje raczej do tej wersji narracji o Pandorze, w której po otwarciu  przez nią puszki, cała jej zawartość wróciła do bogów,  z wyjątkiem nadziei. Czy marzenie o „Ludzkiej Pandorze”, to nadzieja na przekierowanie wirtualnych spotkań ludzi podobnych na spotkania i wspólne działania
w przestrzeni lokalnej?

Więcej: E. Bailyn, Przechytrzyć social media. Przeł. M. Najman. Wyd. Gliwice Helion S.A.2013, s. 133- 136.